things we taken for granted..

Tinggal di dalam dunia yg serba sibuk nih, pernah tak anda berhenti sekejap, lihat dunia sekeliling anda dan cuba berfikir dan hayati segala benda yang selama ini kita buat tak tahu saja dgn kehadirannya. Bila benda tuh tiba2 tak ada atau bukan lagi jadi milik kita, masa itu lah baru nak menyesal atau akhirnya sedar betapa bernilai sebnarnyer benda itu. Tak perlu pergi jauh. Ambil diri sendiri sebagai contoh.

Perjalanan saya pergi lecture Pediatric hari tuh buat sy terfikir ttg perkara nih : things in life that I’m taken for granted. Saya dah lah mmg dh lmbt pg tuh, tapi tak sangka Dia ada perkara lain yg disediakan utk sy pg tuh. Mcm biasa, waktu pg dlm pukul 8 mcm tuh, mmg waktu hectic moscow’s metro. Org berhimpit2 macam dlm tong sardine. Kat tempat nak tukar antara stesen tuh lg lah.. MasyaAllah, padatnya pagi tuh, org berjalan sket2 mengalahkan zombie. Masa tuh sy terfikir, bersyukurnya sy dikurniakan ketinggian dan tubuh bdn yg sihat.. (tinggi sy yg hamper 1.7m nih pun kdg2 dok celah ketiak org2 Rusia jer.. kesian kwn2 sy yg laen.. hehe). Dpt lah jugak bertahan himpit2 mcm tuh. Kadang2 tuh ada jugak rs mcm nak pitam. Tapi sebab sy sure sy mesti akan jadi flat carpet terus kalau terpengsan kat situ, so bertahan ajer lah.

Tgh2 naik escalator yg agak tinggi lebih kurang 3-4 tingkat tuh, tiba2 escalator tuh berhenti kat tgh jln. Memandangkan sy dh lebih kurang ½ jalan, so sy pun berjalan ajer lah naik tangga tuh.. cuba bayangkan makcik dan nenek2 tua, tak pun org2 yg bw brg2 yg besar dan berat.. fuh.. mmg berpeluh di watnyer.

Dr stesen Krapotkinskaya, sy naik bas utk ke bangunan Pediatric tuh. Malas nak jalan kaki. Tah mcm m nada seorg perempuan tua yg hampir buta pun naik sekali bas tuh. (makcik tuh pakai spek.mungkin nak pergi hospital mata kot. Sekilas pandang, s yrs makcik tuh ada mature cataract. Tak berani nak tgk lebih2, nnt kena marah plak).makcik tuh beratur kat depan sy. Ada seorang kwn dia jadi penunjuk jalan. Memandangkan keadaan dia yg dh agak tua, jd terpaksalah dipimpin naik tangga bas tuh. Walaupun ada tongkat, tp makcik tuh lebih bergantung kepada arahan yg diberikan kwnnya tuh. Perlahan2 menapak selangkah demi selangkah sambil berpegang pd tepi2 kerusi. Masa nak turun tuh pun, kemain susah lagi.

Melihatkan keadaan makcik tua tuh, sy jd insaf sekejap. Terbayang bagaimana lah keadaan sy kalau tiba2 ditakdirkan Allah sy hilang nikmat penglihatan, pendengaran ataupun deria2 yg lain. Terbayang betapa susahnya sy kalau Allah cabut balik keupayaan sy berjalan ataupun kesihatan yg sy ada sekarang.

• Oleh itu, my dear friends: don’t take anything for granted. Make sure you treasure every minutes of your life. And be thankful to God for what you have.
• Surah as-Sajdah [32:9] - … Dia menjadikan pendengaran, penglihatan dan hati bagimu, tetapi sedikit sekali kamu bersyukur.